نصب Solaris x86 11 از روی ISO در Virtualmachine - NICها، IPها و hostnameها

حالا یک سرور سولاریس ۱۱.۲ در اختیار ماست و کاری هم با آن نداریم. بیایید کار را ادامه دهیم و بر روی سیستم یک دیتابیس 12c نصب کنیم. این کار، محیط تجربی مناسبی را در اختیارمان می‌گذارد تا ویژگی‌های دیتابیس را تجربه کنیم؛ چیزهایی شبیه نمای V$KERNEL_IO_OUTLIER و روش جدید به‌اشتراک‌گذاری بهینه‌ی حافظه‌ی دیتابیس حافظه‌ی مدیریت.

قبل از اینکه بتوانیم دیتابیس 12c را بر روی ماشین مجازی نصب کنیم، می‌بایست تغییرات کوچکی را اعمال کنیم. من در محیط vbox خود شبکه‌ی مجزایی دارم که بر روی آن یک سرور OEM 12c و یک سرور DNS را بکار می‌گیرم که نسخه‌هایی کاملا مشابه موارد بکار رفته در OEM 12c هستند. همچنین باید با استفاده از دیسک‌های مجازی کمی هم به فضای دیسک اضافه کنم و آن را درون یک سید ZFS جدید قرار دهم.

اول از همه می‌بایست یک NIC جدید به سرور دیتابیس خارجی اضافه کنیم. این کار عمدتا به خاطر محیط آزمایشی مد نظر من است که می‌خواهم آن را به یک سیستم Oracle Enterprise Manager 12c متصل کنم. همچنین لازم است که این NIC جدید به جای یک آدرس آی‌پی بر مبنای DHCP، یک آی‌پی ایستا داشته باشد.

 

اول از همه می‌بایست سرور سولاریس ۱۱.۲ را خاموش کنیم. این کار را می‌توان با استفاده از دستور شات‌داون انجام داد:

پس از چند دقیقه ماشین مجازی می‌بایست خاموش شده باشد و شبیه این حالت در ویرچوآل باکس به نظر بیاید.

حالا باید یک رابط کاربری جدید اضافه کنیم. VM را انتخاب کنید و بر رو settings کلیلک کنید.

حالا کارد تنظیمات را در پیش روی خود دارید.

گزینه Network و سپس سومین اداپتور را انتخاب کنید. ما از اسلات اول برای آدرس NAT و از اسلات دوم برای میزبانی که تنها از DHCP استفاده می‌کند، بر روی پیش‌نمایش VM استفاده کردیم. از اداپتور سوم برای apaptert هاست‌مبنا استفاده می‌کنیم که بر روی شبکه‌ی یکسانی که سرورهای OEM بر روی آن قرار دارند هم استفاده می‌شود. این

 

بر روی OK کلیک کنید و بک آپ VM را شروع کنید.

 

به مجرد دوباره آنلاین شدن، می‌بایست رابط کاربری جدید را آی‌پی گذاری کنیم. به سیستم وارد شوید و دستور su  را در مورد روت اجزا کنید.

حالا ifconfig –a را اجرا کنید.

حالا ما یک رابط کاربری net2 هم برای IPV4 و هم برای IPV6 می‌بینیم و می‌توانیم این نکته را با نگاه کردن به ether (MAC) address 8:0:27:d1:3f:90 تایید کنیم. در تنطیمات vbox هم ما همین را می‌بینیم. معمولا صفرهای اول اعداد هم اضافه می‌شوند؛ پس 8:0:27:d1:3f:90 می‌شود 08:00:27:d1:3f:90, یا  080027d13f90.\

خواهید دید که رابط کاربری IPV4 یک آی‌پی به آدرس 192.168.56.103  را DHCP کرده است. می‌بایست این رابط کاربری را برای شبکه OEM آی‌پی گذاری مجدد کنیم. در سولاریس ۱۱، شبکه دیگر بر مبنای فایل‌های /etc/hostname.$INTERFACE تعریف نشده و از روش جدیدی استفاده می‌کند. به عنوان یک ادمین سولاریس، دیگر از فایلهای فلت برای پیکربندی استفاده نمی‌شود. باید از دستورهای dladm  و  ipadmبرای پیشبرد کار استفاده کنیم. برخلاف دستور ifconfig، تغییرات اعمال شده توسط dladm  و  ipadm پس از ری‌بوت هم پایدار هستند.

رابط کاربری را با آدرس 172.20.2.55  دوباره آی‌پی گذاری می‌کنیم و نت‌مسک را بروزرسانی می کنیم. و همه‌ی این‌ها تنها با یک دستور! نام آی‌پی جدید را lab می‌گذاریم.

root@Solaris112:~# ipadm create-addr -T static -a 172.20.2.55/22 net2/lab

حالا بیایید با استفاده از دستور ipadm تمامی آدرس‌های آی‌پی را نشان دهیم.

 

بیایید کمی تمیزکاری انجام دهیم و آدرس net2/v4 را پاک کنیم.

و حالا می‌توانیم این را تایید کنیم.

 

همچنین می‌توانیم دی‌ان‌اس را بروزرسانی کنیم تا از دی‌ان‌اس داخلی دستگاه من استفاده کند. درست مثل اطلاعات رابط کاربری. دی‌ان‌اس دیگر با اعمال تغییرات در فایلهای فلت مدیریت نمی‌شود. تمام اطلاعات دی ان‌اس در SMF (تاسیسات مدیریت خدمات) نگهداری می‌شود. SMF با دستور svccfg مدیریت می‌شود. ورودی های دی‌ان‌اس در svc:/network/dns/client نگهداری می‌شوند.

اول از همه بیایید سرچ دی‌ان‌اس را بروزرسانی کنیم تا از the svc:/network/dns/client استفاده کند. می توان چند موتور جستجو داشت. تنها کافی ست دامنه دومی را در “” بگذارید.

network/dns/client setprop config/search=’(“labs.mythics.com” “talesfromthedatacenter.com” “xyzzy.net” )’

 

حالا باید تغییراتی که اعمال کرده‌ایم را تایید کنیم.

حالا سرور دی‌ان‌اس را تنظیم می‌کنیم.

به هنگام انتخاب نام می‌توان چندین سرور دی‌ان‌اس را اضافه کرد.خیلی ساده با این دستور:

svccfg -s svc:/network/dns/client setprop config/nameserver=net_address: ‘(172.20.2.50 172.20.2.0 192.168.1.10)’

حالا می توانیم تغییرات جدید را تایید کنیم.

ما همچنین می‌خواهیم که نام سرور را از Solaris112 به  solaris تغییر دهیم. این مورد را هم می‌توان در SMF سراغ گرفت و با دستور svccfg به راحتی می توان آن را به راحتی تغییر داد.

حالا لازم است که مشخصات را از نو بنویسیم و  identity serviceرا از نو بالا بیاوریم.

می‌توان از دستور hostname برای تایید این مورد استفاده کرد.

دستورات مورد نظر با وارد شدن به ویرچوآل باکس در دفعه‌ی بعد تغییر خواهند کرد.

دفعه‌ی بعد، zopol101!

 

نصب Solaris x86 11 از روی ISO در Virtualbox - راه ساده‌ای برای پچ‌کردن سولاریس

سالها قبل کار سختی بر دوش ادمینهای سولاریس بود و آن پچ‌کردن سیستمها بود! پچ‌کردن ساعت‌ها سیستم را داون می‌کرد و آماده‌سازی برنامه بک‌اوت حتی از این هم بیشتر طول می‌کشید. اغلب به سیستمهای لینوکسی نگاه می‌کردیم و اینکه چه راحت می‌توانستیم آنها را پچ کنیم حسرت میخوردیم. اما در سولاریس ۱۱ اوراکل زندگی را برایمان آسان کرد. حالا پچ‌کردن حتی از لینوکس هم بهتر شده است. با سیستم پچ‌کردن جدید نه تنها می‌توان سیستم را با یک ری‌بوت ساده پچ کرد، بلکه برنامه بک‌آوت هم جزئی از سیستم عامل شده است. به همین خاطر برگشتن به حالت قبلی سیستم هم درست به اندازه‌ی ری‌بوت ساده است!‌ این ابزار جدید هوشمند هم هست و دیگر لازم نیست ساعت‌ها صرف نصب آپدیت برای کامپوننت‌هایی کنیم که در سیستم نیستند. و بهتر از همه اینکه همه‌ی اینها در سیستم‌عامل جاسازی شده‌اند و توسط اوراکل پشتیبانی می‌شوند. هیچ نیازی به ابزارهای پشتیبانی نشده نیست.

 

اول از همه پیش از آغاز پچ‌کردن از سیستم عامل بک‌آپ می‌گیریم. مدیریت محیط بوت با beadm command جدید ساده است. فقط باید محض احتیاط از سیستم عامل در حال اجرا بک‌آپ بگیریم.

از beadm command برای ساختن BE جدید به نام demo1 استفاده می‌کنیم.

root@Solaris112:~# beadm create demo1

حالا می‌بینید که ما محیط نصبی به نام سولاریس و محیط جدیدی به نام demo1 داریم. نشان R بیانگر فعال بودن سیستم مورد نظر است و نشان N بیانگر این نکته است که سیستم با ری‌بوت بعدی به کار گرفته خواهد شد.

root@Solaris112:~# beadm list

BE Active Mountpoint Space Policy Created
— —— ———- —– —— ——-
demo1 – – 70.0K static 2014-10-08 22:28
solaris NR / 3.33G static 2014-07-04 19:57

root@Solaris112:~#

نصب Solaris x86 11 از روی ISO در Virtualbox - بخش اول

اخیراً من با یک DBA در حاشیه یکی از رویدادهای IOUG برخورد داشتم در صحبت‌هامون ایشون شکایت می‌کرد و می‌گفت که نمی‌تواند از Solaris 11.2 استفاده کند و حتی آن را نصب کند. ایشون منو چند هفته قبل دیده بود که در حال ارائه پیش‌نمایش Openstack بودم، بنابراین از من خواست که Solaris 11.2 را بر روی یک ماشین مجازی نصب کنم. و این هم چگونگی انجام قدم به قدم این کار:

اول از همه بایستی Solaris 11.2 x86 ISO را دانلود کنید. می‌توانید از اینجا دانلود کنید.

حالا یک ماشین‌مجازی جدید به اسم Solaris 11.2 demo ایجاد می‌کنیم.