حالا یک سرور سولاریس ۱۱.۲ در اختیار ماست و کاری هم با آن نداریم. بیایید کار را ادامه دهیم و بر روی سیستم یک دیتابیس 12c نصب کنیم. این کار، محیط تجربی مناسبی را در اختیارمان می‌گذارد تا ویژگی‌های دیتابیس را تجربه کنیم؛ چیزهایی شبیه نمای V$KERNEL_IO_OUTLIER و روش جدید به‌اشتراک‌گذاری بهینه‌ی حافظه‌ی دیتابیس حافظه‌ی مدیریت.

قبل از اینکه بتوانیم دیتابیس 12c را بر روی ماشین مجازی نصب کنیم، می‌بایست تغییرات کوچکی را اعمال کنیم. من در محیط vbox خود شبکه‌ی مجزایی دارم که بر روی آن یک سرور OEM 12c و یک سرور DNS را بکار می‌گیرم که نسخه‌هایی کاملا مشابه موارد بکار رفته در OEM 12c هستند. همچنین باید با استفاده از دیسک‌های مجازی کمی هم به فضای دیسک اضافه کنم و آن را درون یک سید ZFS جدید قرار دهم.

اول از همه می‌بایست یک NIC جدید به سرور دیتابیس خارجی اضافه کنیم. این کار عمدتا به خاطر محیط آزمایشی مد نظر من است که می‌خواهم آن را به یک سیستم Oracle Enterprise Manager 12c متصل کنم. همچنین لازم است که این NIC جدید به جای یک آدرس آی‌پی بر مبنای DHCP، یک آی‌پی ایستا داشته باشد.

 

اول از همه می‌بایست سرور سولاریس ۱۱.۲ را خاموش کنیم. این کار را می‌توان با استفاده از دستور شات‌داون انجام داد:

پس از چند دقیقه ماشین مجازی می‌بایست خاموش شده باشد و شبیه این حالت در ویرچوآل باکس به نظر بیاید.

حالا باید یک رابط کاربری جدید اضافه کنیم. VM را انتخاب کنید و بر رو settings کلیلک کنید.

حالا کارد تنظیمات را در پیش روی خود دارید.

گزینه Network و سپس سومین اداپتور را انتخاب کنید. ما از اسلات اول برای آدرس NAT و از اسلات دوم برای میزبانی که تنها از DHCP استفاده می‌کند، بر روی پیش‌نمایش VM استفاده کردیم. از اداپتور سوم برای apaptert هاست‌مبنا استفاده می‌کنیم که بر روی شبکه‌ی یکسانی که سرورهای OEM بر روی آن قرار دارند هم استفاده می‌شود. این

 

بر روی OK کلیک کنید و بک آپ VM را شروع کنید.

 

به مجرد دوباره آنلاین شدن، می‌بایست رابط کاربری جدید را آی‌پی گذاری کنیم. به سیستم وارد شوید و دستور su  را در مورد روت اجزا کنید.

حالا ifconfig –a را اجرا کنید.

حالا ما یک رابط کاربری net2 هم برای IPV4 و هم برای IPV6 می‌بینیم و می‌توانیم این نکته را با نگاه کردن به ether (MAC) address 8:0:27:d1:3f:90 تایید کنیم. در تنطیمات vbox هم ما همین را می‌بینیم. معمولا صفرهای اول اعداد هم اضافه می‌شوند؛ پس 8:0:27:d1:3f:90 می‌شود 08:00:27:d1:3f:90, یا  080027d13f90.\

خواهید دید که رابط کاربری IPV4 یک آی‌پی به آدرس 192.168.56.103  را DHCP کرده است. می‌بایست این رابط کاربری را برای شبکه OEM آی‌پی گذاری مجدد کنیم. در سولاریس ۱۱، شبکه دیگر بر مبنای فایل‌های /etc/hostname.$INTERFACE تعریف نشده و از روش جدیدی استفاده می‌کند. به عنوان یک ادمین سولاریس، دیگر از فایلهای فلت برای پیکربندی استفاده نمی‌شود. باید از دستورهای dladm  و  ipadmبرای پیشبرد کار استفاده کنیم. برخلاف دستور ifconfig، تغییرات اعمال شده توسط dladm  و  ipadm پس از ری‌بوت هم پایدار هستند.

رابط کاربری را با آدرس 172.20.2.55  دوباره آی‌پی گذاری می‌کنیم و نت‌مسک را بروزرسانی می کنیم. و همه‌ی این‌ها تنها با یک دستور! نام آی‌پی جدید را lab می‌گذاریم.

root@Solaris112:~# ipadm create-addr -T static -a 172.20.2.55/22 net2/lab

حالا بیایید با استفاده از دستور ipadm تمامی آدرس‌های آی‌پی را نشان دهیم.

 

بیایید کمی تمیزکاری انجام دهیم و آدرس net2/v4 را پاک کنیم.

و حالا می‌توانیم این را تایید کنیم.

 

همچنین می‌توانیم دی‌ان‌اس را بروزرسانی کنیم تا از دی‌ان‌اس داخلی دستگاه من استفاده کند. درست مثل اطلاعات رابط کاربری. دی‌ان‌اس دیگر با اعمال تغییرات در فایلهای فلت مدیریت نمی‌شود. تمام اطلاعات دی ان‌اس در SMF (تاسیسات مدیریت خدمات) نگهداری می‌شود. SMF با دستور svccfg مدیریت می‌شود. ورودی های دی‌ان‌اس در svc:/network/dns/client نگهداری می‌شوند.

اول از همه بیایید سرچ دی‌ان‌اس را بروزرسانی کنیم تا از the svc:/network/dns/client استفاده کند. می توان چند موتور جستجو داشت. تنها کافی ست دامنه دومی را در “” بگذارید.

network/dns/client setprop config/search=’(“labs.mythics.com” “talesfromthedatacenter.com” “xyzzy.net” )’

 

حالا باید تغییراتی که اعمال کرده‌ایم را تایید کنیم.

حالا سرور دی‌ان‌اس را تنظیم می‌کنیم.

به هنگام انتخاب نام می‌توان چندین سرور دی‌ان‌اس را اضافه کرد.خیلی ساده با این دستور:

svccfg -s svc:/network/dns/client setprop config/nameserver=net_address: ‘(172.20.2.50 172.20.2.0 192.168.1.10)’

حالا می توانیم تغییرات جدید را تایید کنیم.

ما همچنین می‌خواهیم که نام سرور را از Solaris112 به  solaris تغییر دهیم. این مورد را هم می‌توان در SMF سراغ گرفت و با دستور svccfg به راحتی می توان آن را به راحتی تغییر داد.

حالا لازم است که مشخصات را از نو بنویسیم و  identity serviceرا از نو بالا بیاوریم.

می‌توان از دستور hostname برای تایید این مورد استفاده کرد.

دستورات مورد نظر با وارد شدن به ویرچوآل باکس در دفعه‌ی بعد تغییر خواهند کرد.

دفعه‌ی بعد، zopol101!